نسل بعدی کیف های ناسا به فضانوردان این امکان را می‌دهد که با راه رفتن روی سطح این قمر، نقشه‌ای سه‌بعدی از سطح آن انجام دهند. 

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، "کوله پشتی ناوبری و نقشه برداری سینماتیک"(Kinematic Navigation and Cartography Knapsack) به اختصار KNaCK یک اسکنر لیدار متحرک است که به عنوان کوله پشتی پوشیده می‌شود و از نور و لیزر برای اندازه‌گیری دامنه استفاده می‌کند.

لیدار، یکی از تکنولوژی های سنجش از راه دور است که با تاباندن لیزر به هدف و تجزیه و تحلیل نور بازتاب‌شده، فاصله را اندازه می‌گیرد. لیدار مشابه رادار است که بعضی اوقات نیز رادار لیزری نامیده می‌شود.

دانشمندان ناسا و شرکای صنعتی آن، دستگاهی توسعه داده‌اند که نه تنها می‌تواند به فضانوردان در زمین‌های عاری از هوای کره‌ی ماه کمک کند، بلکه در زمین نیز کاربرد دارد.

از کابردهای آن می‌توان به استفاده هنگام کوه‌نوردی در مناطق اکتشاف نشده اشاره کرد. کوه‌نوردان می‌توانند با استفاده از تنها یک کوله پشتی در لحظه‌ نقشه‌ای برای سایر همراهان و همچنین کسانی که ممکن است پس از آن‌ها به این مناطق بیایند، فراهم کنند.

فضانوردان با استفاده از این وسیله می‌توانند در طول سفرهای خود با سطح‌نورد و همچنین با پای پیاده، نقشه‌ی مناطقی از جمله دره‌های عمیق، کوه‌ها و غارها را به‌طور دقیق ترسیم کنند. آنها حتی می‌توانند مکان‌های مهم را برای پیگیری برچسب‌گذاری کنند.

KNaCK که مانند یک کوله‌پشتی کوهنوردی است، از نوعی لیدار با نام "frequency modulated continuous wave" به اختصار  "FMCW" استفاده می‌کند.

دکتر "مایکل زانتی"(Michael Zanetti)، محقق سیاره‌شناسی، که پروژه KNaCK را رهبری می‌کند، می‌گوید که این سنسور ابزاری برای پیمایش و نقشه‌برداری علمی بر روی نواحی غیرمعمول است.

تاریخ یک میلیارد ساله درونی سیاره "زمین" نشان می‌دهد که این سیاره بیشتر از آنچه فکر می‌کردیم، فعال بوده است.

 به نقل از اسپیس، زمین در اعماق خود دو حباب بسیار بزرگ دارد که یکی زیر قاره آفریقا و دیگری زیر اقیانوس آرام است.

این حباب‌ها در عمق 2900 کیلومتری زیر سطح زمین و تقریباً در نیمه راه بین سطح و مرکز آن هستند. تصور می‌شود که آنها زادگاه ستون‌های برآمده سنگ مذاب موسوم به «ستون‌های عمیق گوشته‌ای» هستند که به سطح زمین می‌رسند.

ستون گوشته‌ای یا ستون جُبه‌ای (Mantle plume) ستون یا توده‌ای فرضی از سنگ‌های بسیار داغ موجود در گوشته زمین است که تا سطح زمین بالا آمده باشد. ستون‌های گوشته‌ای عامل ثانویه هدر رفت حرارت از زمین به‌شمار می‌آیند.

جریان همرفتی باعث بالا آمدن ستون‌های تنه‌مانندی از سنگ‌های گرم گوشته در بعضی نقاط می‌شود که تحت عنوان ستون گوشته‌ای معروف شده‌اند. مفهوم ستون گوشته‌ای بیشتر جنبه فرضیه‌ای دارد، زیرا هیچگونه امکان برداشت و بررسی مستقیم در این رابطه وجود ندارد. در همین رابطه تصور بر این است که ستون‌ها از بخش‌های قاعده گوشته بالا آمده و پس از آنکه به صورت ستون‌های باریک از تمامی گوشته عبور می‌کنند، به سنگ‌کره می‌رسند.

هنگامی که این توده‌ها برای اولین بار به سطح زمین می‌رسند، فعالیت های آتشفشانی غول‌پیکر رخ می‌دهند که در انقراض دایناسورها در 65.5 میلیون سال پیش نیز نقش داشته‌اند. این حباب‌ها همچنین ممکن است فوران نوعی سنگ به نام "کیمبرلیت" را کنترل کنند که الماس‌ها را از عمق 120 تا 150 کیلومتری و در برخی موارد تا حدود 800 کیلومتری به سطح زمین می‌آورد.

خورشید روز گذشته قدرتمندترین شراره خود را طی پنج سال اخیر ساطع کرده که خوشبختانه به سمت زمین حرکت نکرده است.

به نقل از آی‌ای، خورشید یکی از قدرتمندترین شعله های خورشیدی خود را در پنج سال گذشته در صبح روز گذشته در ساعت 8:27 به وقت ایران منتشر کرده است 

این دومین شعله بزرگی است که در این هفته پس از فوران شدید دیگری، جو خورشید را ترک کرده است. چرا که خورشید وارد مرحله فعال چرخه آب و هوایی 11 ساله خورشیدی خود شده است و احتمالاً در آینده نزدیک شاهد افزایش تعداد این شراره‌ها و همچنین شدت آنها خواهیم بود.

شراره خورشیدی از انفجار بزرگ در جو خورشید به وجود می‌آید و باعث آزاد شدن انرژی در حد 6 ضرب در ۱۰ به توان ۲۵ ژول می‌شود که در حدود یک‌ششم انرژی خروجی از سطح خورشید در هر دقیقه است. این پدیده در سایر ستارگان هم دیده می‌شود که به آنها نیز شراره ستاره‌ای گفته می‌شود.

شراره خورشیدی، کلیه لایه‌های سطح خورشید شامل شیدسپهر، تاج خورشیدی و فام‌سپهر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موجب گرم شدن پلاسما تا دمای چندین میلیون درجه کلوین می‌شود. همچنین باعث تسریع حرکت الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های سنگین تا نزدیکی سرعت نور می‌شود. همچنین اشعه‌ای را تولید می‌کند و لایه‌های الکترومغناطیس را ایجاد می‌کند که شامل کلیه امواج الکترومغناطیس از امواج رادیویی تا اشعه گاما است. این شعله ها خود را از آزادسازی انرژی مغناطیسی ذخیره‌شده در تاج خورشیدی تغذیه می‌کنند.

دانشمندان یک چشم الکتریکی کوچک که برای میکروربات‌ها طراحی شده بود را ساخته‌اند که در نهایت می‌تواند برای کمک به افراد نابینا مورد استفاده قرار گیرد. به نظر می‌رسد بینایی مصنوعی در حال تبدیل شدن به واقعیت است.

 به نقل از دیلی‌میل، محققان دانشگاه ایالتی جورجیا این دستگاه را با استفاده از یک سیستم انباشته عمودی (vertical stacking system) ساخته‌اند که امکان کوچک کردن آن‌ و کار در سطوح میکرو را فراهم می‌کند.

هدف این تیم که "سیدونگ لی"(Sidong Lei) استادیار فیزیک، آنها را رهبری می‌کند ساخت دوربینی در مقیاس کوچک است که بتواند به عنوان چشم ربات‌های کوچک عمل کند. این ربات‌ها می‌توانند به مکان‌هایی که برای انسان‌ها و ربات‌های بزرگتر در دسترس نیست فراهم کنند.

به گفته‌ی این تیم، در آینده از این تکنولوژی می‌توان برای بازگرداندن بینایی به افراد نابینا یا بهبود درک رنگ در افراد کوررنگ استفاده کرد.

این دستگاه از روش‌های مصنوعی برای شبیه‌سازی فرآیندهای بیوفیزیکی استفاده می‌کند که امکان دیدن را به انسان می‌دهد و گامی در جهت ساخت دوربین‌ برای ربات‌های کوچک است

نتایج یک تحقیق چند مرکزی جدید منتشر شده در مجله "New England Journal of Medicine" نشان داده است که واکسیناسیون کودکان با سری اول واکسن کووید-۱۹، فایزر/ بایو ان تک مبتنی بر آران‌ای پیام‌رسان خطر بستری شدن کودکان پنج تا ۱۱ ساله در بیمارستان به دلیل ابتلا به کووید-۱۹ را تا دو سوم در دوره اُمیکرون کاهش داده است.

 به نقل از تی ان، در میان نوجوانان ۱۲ تا ۱۸ ساله که سری اولیه واکسن فایزر/ بایو ان تک را دریافت کرده بودند، ایمنی در برابر بستری شدن در بیمارستان مرتبط با کووید-۱۹ در طول دوره شیوع اُمیکرون کمتر از دوره شیوع دلتا بود و این امر مشابه آنچه قبلا در بین بزرگسالان مشاهده شده، بوده است.

دکتر "بریا کوتس"(Bria Coates) پژوهشگر این مطالعه از بیمارستان کودکان لوری شیکاگو و استادیار بخش اطفال دانشگاه نورث‌وسترن گفت: نتایج مطالعه ما اطمینان بخش این امر است که واکسیناسیون کووید-۱۹ در کودکان و نوجوانان واجد شرایط، همچنان از آنها در برابر شدیدترین پیامدهای مرتبط با کووید-۱۹، صرف نظر از نوع سویه محافظت می‌کند. پیش‌بینی اینکه آیا واکسن به همان اندازه در برابر سویه فرعی اُمیکرون نیز موثر خواهد بود یا خیر دشوار است، اما به احتمال زیاد سطح محافظتی مشابه خواهد داشت. نتایج تحقیق ما اهمیت واکسیناسیون کووید-۱۹ از جمله دریافت دوز تقویت‌کننده برای سنین ۱۲ سال و بالاتر، برای محافظت از آنها در برابر ابتلا به بیماری‌های شدیدتر را دوچندان می‌کند.

دنباله‌دار "هالی"(Halley) معروف ترین دنباله‌دار تاریخ است که دلایل زیادی برای اطلاق این لقب به آن وجود دارد.

 همانطور که احتمالا می‌دانید، دنباله‌دار "هالی" هر ۷۵ تا ۷۶ سال یک بار با چشم غیر مسلح از زمین قابل مشاهده است. اما دانشمندان تا قبل از مطالعه این دنباله‌دار نمی‌دانستند که دنباله‌دارها می‌توانند یک مدار منظم داشته باشند.

دنباله‌دار "هالی" در جهت مخالف مدار زمین و در طول محیطی حدود ۱۲.۲ میلیارد کیلومتر به دور خورشید می‌چرخد و فاصله مدار عطارد تا مدار نپتون را در هر ۷۵ تا ۷۶ سال پوشش می‌دهد. با این وجود، آن را یک "دنباله‌دار کوتاه دوره" می‌نامند، چرا که مدار آن کمتر از دو قرن طول می‌کشد. دوره دنباله‌دارها به دلیل اثرات گرانشی سیارات، متفاوت است. دوره "هالی" تاکنون به کوتاهی ۷۴.۴۲ سال و به بلندی ۷۹.۲۵ سال بوده است.

نام رسمی دنباله‌دار "هالی"، "۱P/Halley" است. محققان تخمین می‌زنند که "هالی" حداقل ۱۶ هزار سال در مدار کنونی خود بوده است.

در آخرین گذر آن، براورد شده که "هالی" حدود یک هزارم جرم خود را از دست داده است. به گفته دانشمندان، جرم فعلی آن در حدود ۲.۲×۱۰۱۴ تخمین زده می‌شود، بنابراین به نظر نمی‌رسد که به این زودی‌ها در خطر ناپدید شدن، دو نیم شدن یا خارج شدن از منظومه شمسی باشد.

برخی از محققان تخمین زده‌اند که دنباله‌دار "هالی" احتمالاً ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ مدار خود را دور زده است. از آنجایی که تصور می‌شود یک دنباله‌دار دوره متوسط ​​حدود ۱۰۰۰ سفر به دور خورشید انجام می‌دهد، این امر باعث می‌شود "هالی" عمری طولانی داشته باشد.

هالی در نقطه اوج خود(دورترین فاصله از خورشید) در سال ۱۹۴۸ تنها با سرعت ۰.۹۱ کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کرد. با این حال، با نزدیک شدن دنباله‌دارها به خورشید، سرعت آنها بیشتر می شود. "هالی" در زمان حضیض(نزدیکترین فاصله تا خورشید) در سال ۱۹۸۶، با سرعت تقریبی ۵۴.۵ کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کرد

ناسا اخیرا در حساب کاربری تلسکوپ فضایی هابل عکسی باشکوه از یک سحابی به نام "سحابی رتیل" منتشر کرد.

به گزارش ایسنا، سحابی رتیل یک منطقه ستاره زا عظیم است که در فاصله ۱۷۰ هزار سال نوری از زمین قرار دارد. در این تصویر که توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است، ستارگان به خوبی در هسته سحابی رتیل می‌درخشند. در این تصویر و مجموعه ستارگان، دو خوشه ستاره‌ای مجزا که از نظر سنی حدود یک میلیون سال تفاوت دارند نیز دیده می شود.

سحابی رتیل نام یک سحابی معروف در صورت فلکی ماهی زرین است که در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد. سحابی رتیل، فعال‌ترین منطقه شناخته شده برای تولد ستارگان به شمار می‌رود. هیچ ناحیه شناخته شده دیگری برای تولد ستارگان در کهکشان ما وجود ندارد که به عظمت یا باروری سحابی رتیل باشد.

"هابل" پروژه‌ مشترک ناسا و آژانس‌ فضایی اروپا و کانادا است و بیش از سه دهه به رصد فضا پرداخته است. این تلسکوپ بیش از ۱.۵ میلیون رصد انجام داده و بیش از ۱۸ هزار مقاله علمی براساس داده‌های آن منتشر شده است. هابل با سرعت ۲۷ هزار و ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت مدار زمین را دور می‌زند و در فاصله‌ ۵۴۷ کیلومتری زمین قرار دارد. این تلسکوپ در ماه آوریل سال ۱۹۹۰ از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا به فضا ارسال شد. "هابل" یکی از عظیم ترین و پرکاربردترین تلسکوپ‌ها به شمار می‌آید.

پژوهشگران آمریکایی، گونه جدیدی از هزارپا را شناسایی کرده‌اند و آن را به نام "تیلور سوئیفت" خواننده آمریکایی نامگذاری کرده‌اند.

 به نقل از آی‌بی تایمز، گروهی از محققان به تازگی تعداد انگشت‌شماری از گونه‌های جدید هزارپا را در "رشته‌کوه آپالاش"(Appalachian Mountains) یافته‌اند و یکی از آنها را به نام "تیلور سوئیفت"(Taylor Swift) نامگذاری کرده‌اند که نام خواننده و ترانه‌سرای معروف آمریکایی است.

"ناناریا سوئیفتا"(Nannaria swiftae)، یکی از ۱۷ گونه جدید هزارپا است که سه محقق در مقاله جدید خود در مورد آن توضیح داده‌اند. به گفته پژوهشگران، گونه ناناریا شامل گروهی از هزارپاها با جثه کوچک است که در سراسر شرق آمریکای شمالی یافت می‌شوند و به همراه یک گونه دیگر موسوم به "اُئِنوماییا"(Oenomaea) در زیرمجموعه تیره "نانارینی"(Nanariini) طبقه‌بندی می‌شوند.

این هزارپاها که پاهای پیچ‌خورده‌ای دارند، در جنگل زندگی می‌کنند و غذای آنها از برگ‌های پوسیده و مواد گیاهی تامین می‌شود. اگرچه بسیاری از این گونه‌های جدید مدت‌هاست که شناخته شده‌اند اما احتمالا گونه‌های بیشتری نیز وجود دارند که هنوز شناخته نشده‌اند.

پژوهشگران در این پروژه، به ۱۷ ایالت آمریکا سفر کردند تا مجموعه‌ای از نمونه‌های جدید را در زیر صخره‌ها، کنده‌ها و خاک برگ جستجو کنند. سپس آنها، بیش از ۱۸۰۰ نمونه را بررسی کردند و در نهایت توانستند ۱۷ گونه جدید را شناسایی کنند؛ از جمله گونه‌هایی که از روی شکل منحصر به فرد بدن، وجود گیاهان فراوان در محل زندگی و مکان‌هایی که از آنجا جمع‌آوری می‌شوند، نامگذاری شده‌اند.

یکی از این گونه‌ها به نام "ناناریا ماریانا"(Nannaria mariannae)، به افتخار همسر "درک هنن"(Derek Hennen)، پژوهشگر ارشد پروژه و به منظور قدردانی از صبر، عشق و حمایت او نامگذاری شد. ظاهرا هنن از طرفداران تیلور سویفت است و به همین دلیل، یکی دیگر از گونه‌های جدید به نام این هنرپیشه نامگذاری شد.

روز شنبه، سه فضانورد چینی پس از ۶ ماه اقامت در ایستگاه فضایی ساخت این کشور و اتمام موفقیت آمیز این ماموریت به زمین پا نهادند و با این کار چین یک گام بسیار بلندی در صنعت فضایی خود برداشت.

به گزارش ایسنا، چین، دومین اقتصاد بزرگ جهان میلیاردها دلار در برنامه فضایی نظامی خود صرف کرده است و در نهایت نیز امیدوار است بتواند انسان را به ماه بفرستد.

چین برای آنکه بتواند همپای رقبایی چون ایالات متحده آمریکا و روسیه شود، راه زیادی را طی کرده است؛ چرا که فضانوردان این دو کشور تاکنون اکتشافات فضایی گسترده‌ای را انجام داده‌اند و تجربه بسیاری نیز در انجام این کار دارند. در ادامه نگاهی به برنامه فضایی این کشور و آنچه این کشور تاکنون انجام داده و یا در آینده قصد دارد انجام دهد، می‌اندازیم.

"مائو تسه‌تونگ" رئیس جمهور وقت چین در سال ۱۹۵۷ بلافاصله پس از پرتاب اسپوتنیک توسط اتحاد جماهیر شوروی، گفت: ما نیز چند ماهواره دیگر خواهیم ساخت.

بیش از یک دهه طول کشید؛ اما بالاخره در سال ۱۹۷۰، چین اولین ماهواره خود را سوار بر موشک "لانگ مارچ" پرتاب کرد. پرواز سرنشین دار انسانی چنین دهه بیشتر به طول انجامید، اما در سال ۲۰۰۳ چین اولین فضانورد خود به نام "یانگ لیوه" (Yang Liwei) را به فضا فرستاد. با نزدیک شدن به پزمان شلیک، نگرانی‌ها در مورد موفقیت این ماموریت باعث شد پکن در آخرین لحظه پخش زنده تلویزیونی را لغو کند. اما عملیات به آرامی پیش رفت و "یانگ" در طی یک پرواز ۲۱ ساعته با شنژو ۵ ، ۱۴ بار به دور زمین چرخید.

گفتنی است چین تاکنون هفت پرواز سرنشین‌دار انجام داده است. پس از گام نهادن آمریکا و روسیه، چین ساخت ایستگاه فضایی خود را آغاز کرد. آزمایشگاه تیانگونگ ۱ در سال ۲۰۱۱ پرتاب شد. در سال ۲۰۱۳ دومین فضانورد زن چینی به نام "وانگ یاپینگ" یک ویدئو ازداخل ماژول این ایستگاه فضایی برای تمام کودکان سراسر جهان ثبت کرد. این فضاپیما همچنین برای آزمایش‌های پزشکی و مهم‌تر از همه آزمایش‌هایی که برای آماده‌سازی ساخت ایستگاه فضایی در نظر گرفته شده بود، مورد بهره بردارب قرار گرفت.

ناسا ابرموشک ماه موسوم به "سامانه پرتاب فضایی"(SLS) را که قرار است بشر را بار دیگر به کره ماه برساند، پس از چند شکست در تلاش برای سوخت‌گیری، از سکوی پرتاب پایین آورد و اکنون معلوم نیست که ناسا چه زمانی "تمرین لباس خیس" را از سر خواهد گرفت.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ناسا تصمیم گرفته است که ابرموشک ماه خود را از سکوی پرتاب جدا کند و به مرکز پردازش بازگرداند تا برخی از مشکلات مشخص شده در آزمایش‌های اخیر خود به نام  "تمرین لباس خیس" را برطرف کند.

"تمرین لباس خیس" مجموعه‌ای از آزمایشات کلیدی است که برای نشان دادن اینکه موشک "سامانه پرتاب فضایی"(SLS)، فضاپیمای "اوریون" و زیرساخت‌های مرتبط با آنها آماده هستند، از اول آوریل در سکوی پرتاب "Pad 39B" در مرکز فضایی "کندی" ناسا در فلوریدا شروع شد.

قرار بود همه چیز در حدود ۴۸ ساعت با بارگیری هیدروژن مایع و پیشرانه‌های اکسیژن مایع در موشک SLS و اجرای چندین شبیه‌سازی شمارش معکوس پرتاب به پایان برسد، اما اعضای تیم "آرتمیس ۱" در این آزمایشات با مشکلات متعددی مواجه شدند که این مراحل را به تاخیر انداخت.

اکنون به نظر می‌رسد در نهایت، فعلا این آزمایشات را کنار گذاشته‌اند تا مأموریت "Ax-1" که چهار فضانورد خصوصی را در تاریخ ۸ آوریل به ایستگاه فضایی بین المللی برده است، به زمین بازگردد.