نتایج یک تحقیق چند مرکزی جدید منتشر شده در مجله "New England Journal of Medicine" نشان داده است که واکسیناسیون کودکان با سری اول واکسن کووید-۱۹، فایزر/ بایو ان تک مبتنی بر آران‌ای پیام‌رسان خطر بستری شدن کودکان پنج تا ۱۱ ساله در بیمارستان به دلیل ابتلا به کووید-۱۹ را تا دو سوم در دوره اُمیکرون کاهش داده است.

 به نقل از تی ان، در میان نوجوانان ۱۲ تا ۱۸ ساله که سری اولیه واکسن فایزر/ بایو ان تک را دریافت کرده بودند، ایمنی در برابر بستری شدن در بیمارستان مرتبط با کووید-۱۹ در طول دوره شیوع اُمیکرون کمتر از دوره شیوع دلتا بود و این امر مشابه آنچه قبلا در بین بزرگسالان مشاهده شده، بوده است.

دکتر "بریا کوتس"(Bria Coates) پژوهشگر این مطالعه از بیمارستان کودکان لوری شیکاگو و استادیار بخش اطفال دانشگاه نورث‌وسترن گفت: نتایج مطالعه ما اطمینان بخش این امر است که واکسیناسیون کووید-۱۹ در کودکان و نوجوانان واجد شرایط، همچنان از آنها در برابر شدیدترین پیامدهای مرتبط با کووید-۱۹، صرف نظر از نوع سویه محافظت می‌کند. پیش‌بینی اینکه آیا واکسن به همان اندازه در برابر سویه فرعی اُمیکرون نیز موثر خواهد بود یا خیر دشوار است، اما به احتمال زیاد سطح محافظتی مشابه خواهد داشت. نتایج تحقیق ما اهمیت واکسیناسیون کووید-۱۹ از جمله دریافت دوز تقویت‌کننده برای سنین ۱۲ سال و بالاتر، برای محافظت از آنها در برابر ابتلا به بیماری‌های شدیدتر را دوچندان می‌کند.

دنباله‌دار "هالی"(Halley) معروف ترین دنباله‌دار تاریخ است که دلایل زیادی برای اطلاق این لقب به آن وجود دارد.

 همانطور که احتمالا می‌دانید، دنباله‌دار "هالی" هر ۷۵ تا ۷۶ سال یک بار با چشم غیر مسلح از زمین قابل مشاهده است. اما دانشمندان تا قبل از مطالعه این دنباله‌دار نمی‌دانستند که دنباله‌دارها می‌توانند یک مدار منظم داشته باشند.

دنباله‌دار "هالی" در جهت مخالف مدار زمین و در طول محیطی حدود ۱۲.۲ میلیارد کیلومتر به دور خورشید می‌چرخد و فاصله مدار عطارد تا مدار نپتون را در هر ۷۵ تا ۷۶ سال پوشش می‌دهد. با این وجود، آن را یک "دنباله‌دار کوتاه دوره" می‌نامند، چرا که مدار آن کمتر از دو قرن طول می‌کشد. دوره دنباله‌دارها به دلیل اثرات گرانشی سیارات، متفاوت است. دوره "هالی" تاکنون به کوتاهی ۷۴.۴۲ سال و به بلندی ۷۹.۲۵ سال بوده است.

نام رسمی دنباله‌دار "هالی"، "۱P/Halley" است. محققان تخمین می‌زنند که "هالی" حداقل ۱۶ هزار سال در مدار کنونی خود بوده است.

در آخرین گذر آن، براورد شده که "هالی" حدود یک هزارم جرم خود را از دست داده است. به گفته دانشمندان، جرم فعلی آن در حدود ۲.۲×۱۰۱۴ تخمین زده می‌شود، بنابراین به نظر نمی‌رسد که به این زودی‌ها در خطر ناپدید شدن، دو نیم شدن یا خارج شدن از منظومه شمسی باشد.

برخی از محققان تخمین زده‌اند که دنباله‌دار "هالی" احتمالاً ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ مدار خود را دور زده است. از آنجایی که تصور می‌شود یک دنباله‌دار دوره متوسط ​​حدود ۱۰۰۰ سفر به دور خورشید انجام می‌دهد، این امر باعث می‌شود "هالی" عمری طولانی داشته باشد.

هالی در نقطه اوج خود(دورترین فاصله از خورشید) در سال ۱۹۴۸ تنها با سرعت ۰.۹۱ کیلومتر بر ثانیه حرکت می‌کرد. با این حال، با نزدیک شدن دنباله‌دارها به خورشید، سرعت آنها بیشتر می شود. "هالی" در زمان حضیض(نزدیکترین فاصله تا خورشید) در سال ۱۹۸۶، با سرعت تقریبی ۵۴.۵ کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کرد

ناسا اخیرا در حساب کاربری تلسکوپ فضایی هابل عکسی باشکوه از یک سحابی به نام "سحابی رتیل" منتشر کرد.

به گزارش ایسنا، سحابی رتیل یک منطقه ستاره زا عظیم است که در فاصله ۱۷۰ هزار سال نوری از زمین قرار دارد. در این تصویر که توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است، ستارگان به خوبی در هسته سحابی رتیل می‌درخشند. در این تصویر و مجموعه ستارگان، دو خوشه ستاره‌ای مجزا که از نظر سنی حدود یک میلیون سال تفاوت دارند نیز دیده می شود.

سحابی رتیل نام یک سحابی معروف در صورت فلکی ماهی زرین است که در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد. سحابی رتیل، فعال‌ترین منطقه شناخته شده برای تولد ستارگان به شمار می‌رود. هیچ ناحیه شناخته شده دیگری برای تولد ستارگان در کهکشان ما وجود ندارد که به عظمت یا باروری سحابی رتیل باشد.

"هابل" پروژه‌ مشترک ناسا و آژانس‌ فضایی اروپا و کانادا است و بیش از سه دهه به رصد فضا پرداخته است. این تلسکوپ بیش از ۱.۵ میلیون رصد انجام داده و بیش از ۱۸ هزار مقاله علمی براساس داده‌های آن منتشر شده است. هابل با سرعت ۲۷ هزار و ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت مدار زمین را دور می‌زند و در فاصله‌ ۵۴۷ کیلومتری زمین قرار دارد. این تلسکوپ در ماه آوریل سال ۱۹۹۰ از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا به فضا ارسال شد. "هابل" یکی از عظیم ترین و پرکاربردترین تلسکوپ‌ها به شمار می‌آید.

پژوهشگران آمریکایی، گونه جدیدی از هزارپا را شناسایی کرده‌اند و آن را به نام "تیلور سوئیفت" خواننده آمریکایی نامگذاری کرده‌اند.

 به نقل از آی‌بی تایمز، گروهی از محققان به تازگی تعداد انگشت‌شماری از گونه‌های جدید هزارپا را در "رشته‌کوه آپالاش"(Appalachian Mountains) یافته‌اند و یکی از آنها را به نام "تیلور سوئیفت"(Taylor Swift) نامگذاری کرده‌اند که نام خواننده و ترانه‌سرای معروف آمریکایی است.

"ناناریا سوئیفتا"(Nannaria swiftae)، یکی از ۱۷ گونه جدید هزارپا است که سه محقق در مقاله جدید خود در مورد آن توضیح داده‌اند. به گفته پژوهشگران، گونه ناناریا شامل گروهی از هزارپاها با جثه کوچک است که در سراسر شرق آمریکای شمالی یافت می‌شوند و به همراه یک گونه دیگر موسوم به "اُئِنوماییا"(Oenomaea) در زیرمجموعه تیره "نانارینی"(Nanariini) طبقه‌بندی می‌شوند.

این هزارپاها که پاهای پیچ‌خورده‌ای دارند، در جنگل زندگی می‌کنند و غذای آنها از برگ‌های پوسیده و مواد گیاهی تامین می‌شود. اگرچه بسیاری از این گونه‌های جدید مدت‌هاست که شناخته شده‌اند اما احتمالا گونه‌های بیشتری نیز وجود دارند که هنوز شناخته نشده‌اند.

پژوهشگران در این پروژه، به ۱۷ ایالت آمریکا سفر کردند تا مجموعه‌ای از نمونه‌های جدید را در زیر صخره‌ها، کنده‌ها و خاک برگ جستجو کنند. سپس آنها، بیش از ۱۸۰۰ نمونه را بررسی کردند و در نهایت توانستند ۱۷ گونه جدید را شناسایی کنند؛ از جمله گونه‌هایی که از روی شکل منحصر به فرد بدن، وجود گیاهان فراوان در محل زندگی و مکان‌هایی که از آنجا جمع‌آوری می‌شوند، نامگذاری شده‌اند.

یکی از این گونه‌ها به نام "ناناریا ماریانا"(Nannaria mariannae)، به افتخار همسر "درک هنن"(Derek Hennen)، پژوهشگر ارشد پروژه و به منظور قدردانی از صبر، عشق و حمایت او نامگذاری شد. ظاهرا هنن از طرفداران تیلور سویفت است و به همین دلیل، یکی دیگر از گونه‌های جدید به نام این هنرپیشه نامگذاری شد.

روز شنبه، سه فضانورد چینی پس از ۶ ماه اقامت در ایستگاه فضایی ساخت این کشور و اتمام موفقیت آمیز این ماموریت به زمین پا نهادند و با این کار چین یک گام بسیار بلندی در صنعت فضایی خود برداشت.

به گزارش ایسنا، چین، دومین اقتصاد بزرگ جهان میلیاردها دلار در برنامه فضایی نظامی خود صرف کرده است و در نهایت نیز امیدوار است بتواند انسان را به ماه بفرستد.

چین برای آنکه بتواند همپای رقبایی چون ایالات متحده آمریکا و روسیه شود، راه زیادی را طی کرده است؛ چرا که فضانوردان این دو کشور تاکنون اکتشافات فضایی گسترده‌ای را انجام داده‌اند و تجربه بسیاری نیز در انجام این کار دارند. در ادامه نگاهی به برنامه فضایی این کشور و آنچه این کشور تاکنون انجام داده و یا در آینده قصد دارد انجام دهد، می‌اندازیم.

"مائو تسه‌تونگ" رئیس جمهور وقت چین در سال ۱۹۵۷ بلافاصله پس از پرتاب اسپوتنیک توسط اتحاد جماهیر شوروی، گفت: ما نیز چند ماهواره دیگر خواهیم ساخت.

بیش از یک دهه طول کشید؛ اما بالاخره در سال ۱۹۷۰، چین اولین ماهواره خود را سوار بر موشک "لانگ مارچ" پرتاب کرد. پرواز سرنشین دار انسانی چنین دهه بیشتر به طول انجامید، اما در سال ۲۰۰۳ چین اولین فضانورد خود به نام "یانگ لیوه" (Yang Liwei) را به فضا فرستاد. با نزدیک شدن به پزمان شلیک، نگرانی‌ها در مورد موفقیت این ماموریت باعث شد پکن در آخرین لحظه پخش زنده تلویزیونی را لغو کند. اما عملیات به آرامی پیش رفت و "یانگ" در طی یک پرواز ۲۱ ساعته با شنژو ۵ ، ۱۴ بار به دور زمین چرخید.

گفتنی است چین تاکنون هفت پرواز سرنشین‌دار انجام داده است. پس از گام نهادن آمریکا و روسیه، چین ساخت ایستگاه فضایی خود را آغاز کرد. آزمایشگاه تیانگونگ ۱ در سال ۲۰۱۱ پرتاب شد. در سال ۲۰۱۳ دومین فضانورد زن چینی به نام "وانگ یاپینگ" یک ویدئو ازداخل ماژول این ایستگاه فضایی برای تمام کودکان سراسر جهان ثبت کرد. این فضاپیما همچنین برای آزمایش‌های پزشکی و مهم‌تر از همه آزمایش‌هایی که برای آماده‌سازی ساخت ایستگاه فضایی در نظر گرفته شده بود، مورد بهره بردارب قرار گرفت.

ناسا ابرموشک ماه موسوم به "سامانه پرتاب فضایی"(SLS) را که قرار است بشر را بار دیگر به کره ماه برساند، پس از چند شکست در تلاش برای سوخت‌گیری، از سکوی پرتاب پایین آورد و اکنون معلوم نیست که ناسا چه زمانی "تمرین لباس خیس" را از سر خواهد گرفت.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ناسا تصمیم گرفته است که ابرموشک ماه خود را از سکوی پرتاب جدا کند و به مرکز پردازش بازگرداند تا برخی از مشکلات مشخص شده در آزمایش‌های اخیر خود به نام  "تمرین لباس خیس" را برطرف کند.

"تمرین لباس خیس" مجموعه‌ای از آزمایشات کلیدی است که برای نشان دادن اینکه موشک "سامانه پرتاب فضایی"(SLS)، فضاپیمای "اوریون" و زیرساخت‌های مرتبط با آنها آماده هستند، از اول آوریل در سکوی پرتاب "Pad 39B" در مرکز فضایی "کندی" ناسا در فلوریدا شروع شد.

قرار بود همه چیز در حدود ۴۸ ساعت با بارگیری هیدروژن مایع و پیشرانه‌های اکسیژن مایع در موشک SLS و اجرای چندین شبیه‌سازی شمارش معکوس پرتاب به پایان برسد، اما اعضای تیم "آرتمیس ۱" در این آزمایشات با مشکلات متعددی مواجه شدند که این مراحل را به تاخیر انداخت.

اکنون به نظر می‌رسد در نهایت، فعلا این آزمایشات را کنار گذاشته‌اند تا مأموریت "Ax-1" که چهار فضانورد خصوصی را در تاریخ ۸ آوریل به ایستگاه فضایی بین المللی برده است، به زمین بازگردد.

بررسی جدید دانشمندان آمریکایی، بینش‌های جدیدی را در مورد ابتلا به کروناویروس ارائه می‌دهد.

به گزارش ایسنا و به نقل از نیوز مدیکال نت، ابتلا به "کروناویروس سندروم حاد تنفسی ۲"(SARS-CoV-2) که به بروز بیماری پاندمی کووید-۱۹ منجر شده است، می‌تواند نشانه‌های بالینی گوناگونی را ایجاد کند؛ از بیماری بدون علامت و خفیف گرفته تا پیامدهای بحرانی و حتی کشنده. بیماری‌زایی کووید-۱۹ مستقیما با تخریب سلول‌های اپیتلیال ریه مرتبط است که می‌تواند به دلیل اثرات کشنده سلولی ویروسی و همچنین، آسیب‌شناسی ایمنی باشد.

بررسی پژوهشگران "دانشگاه کالیفرنیا، برکلی"(UC Berkeley) که پیشتر روی افرادی انجام شد که بر اثر ابتلا به کووید-۱۹ جان باختند، سه نشانه از عفونت بحرانی ناشی از ویروس کووید را گزارش کرد که ترومبوز شدید ریه، آسیب وسیع آلوئولی، و بدشکلی پنوموسیت‌ها را شامل می‌شد. مورد آخر که در اثر همجوشی سلولی ایجاد می‌شود، در ماکاک‌های آلوده به کروناویروس و عفونت‌های آزمایشگاهی نیز گزارش شده است. بنابراین، همجوشی سلولی، نقش مهمی در بیماری‌زایی کروناویروس بر عهده دارد.

پروتئین خوشه‌ای کروناویروس، مسئول ایجاد همجوشی سلولی است. پروتئین خوشه‌ای پس از جدا شدن، به رسپتور "آنزیم ۲ مبدل آنژیوتانسین"(ACE2) که روی سطح سلول قرار دارد، می‌پیوندد تا غشای ویروسی را با غشای پلاسمایی سلول میزبان ادغام کند. پس از آن، آران‌ای ویروس برای تکثیر شدن، در سیتوپلاسم سلول میزبان آزاد می‌شود.

کروناویروس از مکانیسم‌های متعددی برای سرکوب کردن تولید "اینترفرون‌ها"(IFNs) در مراحل ابتدایی عفونت استفاده می‌کند. چندین تحقیق نشان داده‌اند که ابتلا به کروناویروس، به تولید مقادیر کمی از اینترفرون‌های نوع یک و مقادیر بالایی از سیتوکین‌های التهابی منجر می‌شود. این در حالی است که برخی دیگر نشان داده‌اند که ابتلا به کروناویروس می‌تواند به تولید مقادیر زیادی از اینترفرون‌ نیز منجر شود. این نتایج نشان می‌دهند به‌ رغم اینکه ویروس از مسیرهای ایمنی ذاتی خاصی فرار می‌کند، سلول‌ها می‌توانند ابتلا به کروناویروس را دریافت کنند و به ایجاد پاسخ اینترفرون‌ بیانجامند.

زمانی که فضانوردان به فضا سفر می‌کنند می‌توانند انتظار کسب تجارب جدید ویژه ای داشته باشند این درحالی است که ممکن است دچار مشکلی نیز بشوند که به طور بالقوه می‌تواند به ماموریت آن‌ها پایان دهد. یکی از این موارد ابتلا به سنگ کلیه است.

به گزارش ایسنا و به نقل از گاردین، طبق گزارشی از ناسا، فضانوردان پس از بازگشت به زمین بیش از ۳۰ بار ابتلا به سنگ کلیه را گزارش کرده‌اند و اکنون محققان بررسی ارتباط میان این بیماری دردناک و کاوشهای فضایی را آغاز کرده‌اند.  

دکتر "استفن والش"(Stephen Walsh) از دانشگاه کالج لندن که در این مطالعه شرکت دارد می‌گوید: دردی که هنگام دفع سنگ کلیه احساس می‌کنید، بدترین دردی است که می‌توان تجربه کرد. یکی از فضانوردان در مدار دچار این عارضه شد و به همین دلیل مجبور شدند آن را به زمین بازگردانند.

مشخص شده که گذراندن زمان در شرایط ریزگرانش با کاهش تراکم استخوان همراه است و این کاهش کلسیم در خون می‌تواند توضیحی احتمالی برای تجمع سنگ‌های کلیه غنی از مواد معدنی در بدن فضانوردان باشد. مصرف کم آب نیز از دلایل دیگر آن است. هدف این پروژه کاوش عمیق‌تر چنین مکانیسم‌هایی است.  

این تیم در حال تجزیه و تحلیل کلیه ۱۰ موش هستند که اواخر سال ۲۰۲۰ در ایستگاه فضایی بین‌المللی بوده‌اند. آنها همچنین کلیه ۲۰ موش که بر روی زمین و در آزمایشگاه در معرض پرتوهای کیهانی قرار گرفته‌اند را مورد بررسی قرار می‌دهند. آن‌ها کلیه این موش‌ها را با گروه شاهد مقایسه کردند.

اگرچه تحقیقات آن‌ها هنوز منتشر نشده است اما این تیم تحقیقاتی می‌گویند که به نشانه‌های اولیه‌ای دست یافته‌اند که نشان می‌دهد تشعشات کیهانی که شامل امواج گاما و ذرات پر انرژی می‌شود، ممکن است به DNA کلیه آسیب بزند و بر انتقال و متابولیسم چربی‌ها اثر بگذارد. محققان می‌گویند که نشانه‌هایی از تغییر در پروتئین‌های اطراف سلول‌های کلیه وجود دارد که می‌تواند نشان‌دهنده سازگاری یا آسیب اندام باشد.

علاوه بر آن موش‌هایی که در معرض تشعشعات کیهانی قرار گرفته بودند، سطوح پایین‌تری از آنزیم های دخیل در انتقال یون‌هایی مثل سدیم، کلسیم و فسفات نشان دادند. این یافته‌ها همچنین آسیب به میتوکندری را نشان می‌دهد. این موضوع مشکل‌ساز است زیرا یک بخش کلیدی کلیه یعنی سلول‌های لوله‌ای پروگزیمال کاملا به انرژی تولید شده از میتوکندری متکی هستند.

اغراق نیست اگر بگوییم اهدای خون می‌تواند جان انسان را نجات دهد. به تازگی، دانشمندان برتری قابل توجهی برای اهداکننده‌کنندگان خون یافته‌اند. به نظر می‌رسد مراجعه منظم به مراکز اهدا خون، سطوح برخی مواد شیمایی مضر را در جریان خون را کاهش می‌دهد.

به نقل از ساینس‌آلرت،  دانشمندان نمی‌توانند با اطمینان در مورد میزان خطرناک بودن مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوروآلکیل(PFAS) اظهار نظر کنند و این مواد گاهی با عنوان "مواد شیمیایی همیشگی" خوانده می‌شوند زیرا به نظر می‌رسد که در طبیعت تجزیه‌پذیر نمی‌شوند.  

محققان ۲۸۵ آتش‌نشان را که در سازمان آتش‌نشانی ویکتوریا در استرالیا کار می‌کردند مورد بررسی قرار دادند. این افراد هم خون و هم میزان آلبومین خود را در طول یک سال اهدا کرده بودند. آتش‌نشان‌ها به طور معمول در نتیجه‌ی استفاده از فوم آتش‌نشانی در معرض PFAS قرار می‌گیرند و به طور معمول نسبت به سایرین مقدار بالاتری از این مواد شیمیایی در خونشان دارند.

"رابین گاسیوروسکی"(Robin Gasiorowski)، هماتولوژیست از دانشگاه مک کواری(Macquarie) استرالیا، می‌گوید: نتایج این مطالعه نشان دهنده این است که اهدای منظم خون یا پلاسما منجر به کاهش قابل توجه میزان PFAS در خون می‌شود.

"در حالی که اهدای هر دوی این موارد در کاهش سطح PFAS موثر بودند، اهدای پلاسما موثرتر بود و کاهش ۳۰ درصدی نشان می‌داد.

این اولین باری است که راهی برای کاهش سطح PFAS در خون پیدا می‌شود و این اتفاق تنها با یک عمل بشر دوستانه رخ داده است و نه با روش‌های بیمارستانی و درمان‌های دارویی.

در طول مدت مطالعه، ۹۵ آتش نشان هر ۱۲ هفته یک بار خون و ۹۵ آتش نشان هر 40 روز یک بار پلاسما اهدا کردند درحالی که ۹۵ آتش‌نشان هیچ خون یا پلاسمایی اهدا نکردند. سطوح PFAS در گروه دوم بدون تغییر باقی ماند.

به نظر می‌رسد از آنجا که فاکتور PFAS به پروتئین‌های سرم خون متصل می‌شود، کاهش مقدار این پروتئین خون می‌تواند به مرور زمان سطوح PFAS را کاهش دهد. با این حال، این آغاز مطالعات است و بررسی‌های بیشتر روی گروه‌های بزرگ‌تر باید انجام شود

یک پهپاد جدید عجیب و غریب با شش رانشگر قوی قادر خواهد بود ۵۰ کیلوگرم بار را با سرعت ۱۳۰ کیلومتر بر ساعت تا مسافت ۴۰ کیلومتری جابجا کند.

 به نقل از آی‌ای، یک شرکت اتریشی موسوم به "سیکلوتک"(Cyclotech) با شرکت تحویل ژاپنی به نام "یاماتو"(Yamato) برای توسعه مفهومی از یک پهپاد تحویل غیرعادی همکاری کرده است.

این پهپاد مفهومی که "CCY-۰۱" نام دارد، با استفاده از شش رانشگر استثنایی موسوم به "سیکلوروتور"(CycloRotor) پرواز می‌کند که به شکل استوانه‌هایی هستند که دو مقطع آنها با چندین تیغه به یکدیگر وصل شده است و هر کدام از این تیغه‌ها قابلیت تغییر زاویه دارند.

طراحان این پهپاد می‌گویند "CCY-۰۱" می‌تواند در شرایط مشکل مانند وزش شدید باد، در یک فضای کوچک به شکل ایمن فرود بیاید.

رانشگرهای استوانه‌ای "CCY-۰۱" با سرعت بالایی به دور خود می‌چرخند، در حالی که تیغه‌ها زاویه خود را به منظور بلند کردن پهپاد و نگه داشتن آن در هوا و همچنین فرود آن تغییر می‌دهند.

این شرکت اولین آزمایش پرواز خود را انجام داده است. در این آزمایش، "CCY-۰۱" از چهار روتور دایره ای استفاده کرد که طوری چیده شده بودند که پهپاد را به جای اینکه شبیه به یک پهپاد سنتی به پرواز دربیاید، تقریباً شبیه به یک خودروی پرنده پرواز کند.